ماهنامه موعود61

عشق مقدس، کینه مقدس

اگر «زیارت جامعه» به عنوان «جامع ترین و عالمانه ترین خطاب شیعه» به ساحت مقدس حضرات معصومین(ع) و مأخذ بی نظیری برای دست یافتن به درجات عالی از معرفت درباره ایشان باشد، زیارت عاشورا «مرام نامه شیعه بودن» است.

به حقیقت، ادب مسلمانی و «سنت شیعگی» به تمامی در فرازهای رفیع این زیارت جلوه گر است. به عبارت دیگر، راز دور شدن از «صراط مستقیم»، جاماندگی از کاروان اهل حق و فروغلتیدن در دریای «شبهه و تردید» را می نماید و نتیجه محتوم «افراط و تفریط» و «کاهلی و شتاب» در سیر و سلوک نادرست در عرصه تاریخ را اعلام می دارد. «راز نهفته» و حقیقت «عشق و کین مقدس»ی که چون دو بال گشوده، آدمی را از میان گنداب خودبینی، مرداب فلک زدگی و آفات هواجس و رزایل به عالی ترین مراتب پاکی و نورانیت برمی کشد، صفا می بخشد و خالص می سازد تا در جمع صالحان و صدیقان شاهد عالی ترین جلوات کمالی حضرت خداوندی و واجد بلندترین مراتب معرفت کمال شود. وه که رهزنان عقل و دین، فرزندان آدمی را در تلاطم «خشم و شهوت» و تمنیات غریزی چنان گرفتار ساختند که مجال تجربه مراتب «عشق مقدس» و «کینه مقدس» را نیابد. در حالی که جمله صعودکنندگان از «فرش الشیطان» به ساحت پاک «عرش الرحمان» در زمره اهل معرفت، محل ظهور و تجلی این «عشق و کین» شدند و کاهلان و واماندگان باتلاق شبهه و شهوت، بی نصیب